அமெரிக்கா

லௌகீகத்தை பற்றி சுந்தர ராமசாமி ஒரு தடவை சொன்னாராம், "அது பொண்ணுங்க மாதிரி.எவன் வேண்டாம்னு சொல்றானோ அவன் பின்னாடி போகும். வேணும்னு சொல்றவன சீண்டாது". Onsite Trip கூட அந்த மாதிரி தான். இல்லேன்னா, சிவனேன்னு சனிக்கிழமை காலைல தூங்கிட்டு இருந்தவன மேனேஜர் போன் பண்ணி நீ நாளைக்கே அமெரிக்கா போகணும்னு சொல்வாரா? ஒரே நாள்ல டிக்கெட் ரெடி பண்ணி, இன்வைட் லெட்டர் வாங்கி, Forex கிடைச்சு, விமானத்தை புடிச்சு ஒரு வழியா வந்து சேர்ந்தாச்சு.

சென்னையிலிருந்து ஹாங்காங் வழியா சான் பிரான்சிஸ்கோ. சென்னையிலிருந்து ஹாங்காங் ஒரு ஐந்தரை மணி நேர பயணம். ஹாங்காங்ல ஒரு ஐந்து மணி நேர காத்திருப்பு. திரும்ப அங்கேந்து சான் பிரான்சிஸ்கோ ஒரு பனிரெண்டு மணி நேரம். வந்து எறங்கும் போது டிக்கி ட்ரவுசர் நடுவுல சிக்கி சின்னாபின்னமாகி இருந்தது. பக்கத்துல நம்மூர் பொண்ணு ஒருத்தங்க தன் ரெட்டை பெண் குழந்தைங்களோட புருஷனோட சேர போயிட்டிருந்தாங்க. ஹாங்காங்ல ஆரம்பிச்சு ரெண்டு குழந்தைங்களும் அமெரிக்கா வரைக்கும் அழுதே தீருவோம்னு கங்கணம் கட்டிட்டு வந்தாங்க. தெரியாம நான் ரெண்டு பசங்களுக்கு அப்பன்னு வேற சொன்னதால அவங்க பால் கலக்கும் போது, டைபர் மாத்தும் போது எல்லாம் குழந்தைங்க நம்ம கைல. வர வழியெல்லாம் அண்ணா அண்ணான்னு உருகின பொண்ணு சான் பிரான்சிஸ்கோ ஏர்போர்ட்ல எறங்கும் போது புருஷன பாக்கற ஆசைல போயிட்டு வரேன்னு கூட சொல்லல.

நாலு வருஷத்துல சான் பிரான்சிஸ்கோ ஏர்போர்ட்ல நிறைய மாற்றங்கள். ஏர்போர்ட் இன்னும் பெரிசானா மாதிரி இருக்கு. சுஜாதா சொல்ற மாதிரி "இங்க எல்லாமே பெரிசு. பர்கர், பிட்சா, பெப்சி பாட்டில், பொண்ணுங்க மார்பு". வெய்யில் இப்போ கொஞ்சம் அதிகமா இருக்கு ஆனா அதே சமயத்துல காத்தும் சில்லுனு அடிக்குது. அடுத்த ரெண்டு மாசம் இங்க தான். மீண்டும் அடுத்த பதிவுல சந்திப்போம்.